Getuigenis naar aanleiding van een workshop
Dansen was voor mij onbesproken gebied. Ik kon er wel van genieten om naar te kijken, maar vond dat het niet bij mij paste.
Toen God mij naar de dans-workshop leidde dacht ik nog: "Dit wordt niets. Wat doe ik hier?"
Maar door de manier hoe de workshop gegeven werd: 'komen zoals je bent, niets is fout, samen spelen'
kon ik gewoon mezelf zijn. En het was zo bijzonder! God was daar! Dat merkte ik doordat ik gewoon vrij kon zijn mijn denken. Me even niet bezig hield met wat iedereen denkt.
Na de workshop heb ik God gevraagd: als ik hier verder iets mee kan doen, wilt U het dan gaan bevestigen? En God deed dit.
Even wat achtergrond-info, zodat je mee kan gaan in mijn verhaal:
Als kind vond ik de wereld eng. Ik wilde het liefst wegkruipen en er niet zijn. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er niet toe deed.
En heb daardoor dingen gezocht in mijn leven die mij beschermden, zodat ik door de wereld geen pijn gedaan kon worden.
Door die zelfbescherming zijn er zo veel leugens binnen gekomen, die ook, in mijn ogen, bevestigd werden door mijn omgeving. 'Ik ben niet goed genoeg, ik wordt toch niet gehoord, dus hoef ik ook geen mening te vormen.'
Ik leerde daarom niet praten over belangrijke dingen.
Ik heb een masker van vrolijkheid opgezet voor mijn omgeving. Maar van binnen zat er zo veel pijn. En ik wilde ook echt vrolijk zijn, want ik wilde Leven. Maar verdriet verscheurde me.
Ik wist soms gewoon niet hoe ik dingen die ik voelde onder woorden moest brengen. Mijn leven was geworden: kiezen op elkaar, lachen en doorgaan.
Gewoon weer thuis sprak God: "Kom, Dans"
En ik ben dat gaan doen. Bank aan de kant, gordijnen dicht. Alleen voor Hem.
Mijn hart en hoofd liepen over van gevoelens, die ik niet onder woorden kon brengen.
Ik zette de instrumentale cd van Michael W Smith op. En ging gewoon maar beginnen.
Ik merkte dat ik door het dansen heen mijn gevoelens kon uiten! En dit ging zo diep.
Ik kon door te bewegen, uitbeelden hoe mijn leven was: dat ik mijzelf, door dingen over me heen te trekken die 'mijn waarheid' werden, een soort van naar de grond heb gewerkt, waarvan ik niet meer kon opstaan.
Eén hand van mij strekte zich letterlijk uit naar God. En riep om Hem. Maar mijn andere hand zat vast. Aan de grond.
En ik wist dat dit de wortels van afwijzing, pijn, verdriet, angst en onzekerheid waren.
Hoe ik ook mijn best deed om met mijn uitgestrekte hand God te bereiken, het lukte niet, omdat ik vast zat.
En tijdens deze dans voelde ik van: die arm in de grond doet me pijn. Het is niet goed dat hij daar zit.
Ik wilde hem met mijn eigen kracht eruit halen, door te trekken, of op mijn arm te slaan. Mezelf nog meer pijn te doen. En dit beeldde voor mij zo uit wat ik altijd geprobeerd heb. Door mezelf maar nog meer pijn te doen (masker op, niets voelen, doorgaan) proberen de wortel er uit te halen.
Toen bedacht ik: God heeft de oplossing. Ik vroeg Hem hoe Hij mij kon helpen. En in die oncomfortabele houding, was opeens mijn 'schreeuw' naar God: "Ik wil geen pijn gedaan worden". En toen merkte ik dat Jezus sprak: "Ik bescherm jou toch?"
Deze woorden van Hem hadden op dat moment zo'n impact. Ze omvatten alles!
Hij kon toen mijn arm van/ uit de grond halen. En deed dit liefdevol. En Hij maakte dat ik weer kon staan en weer verder kon dansen voor Hem.
Dansen heeft mij vrijheid gebracht. Vrijheid in God eren met je lichaam (1 Cor. 6:20) & Vrijheid in mijn denken over mijzelf.
Nu mag ik leren om in Zijn beweging mee te gaan in het leven. Hij weet hoe ik in de oorsprong bedoeld ben. En het is niet eng voor me om mee te gaan met Hem. In tegendeel, ik vind mezelf in Hem!
In Zijn tent ben ik veilig. En kan ik de wereld in.
Eindelijk heb ik een manier gevonden, om uitdrukking aan mijn gevoelens te geven, die bij me past. Gewoon tussen mij en Hem. Verder niet. Maar zo enorm bijzonder en persoonlijk. Ik wist niet dat God zo kon zijn!!
Alle eer is voor Hem!
.jpg)
